De vaandel achter het vliegtuig bleef zwart, omdat we Yekaterina waren verloren. Later bleek dat ze was gaan zwemmen in zee omdat ze het warm had, maar was verdronken.
De stemming in het vliegtuig was bedrukt. Aan de ene kant waren we blij dat we nog leefden, maar we treurden ook om Yekaterina, aan wie we wel ons leven hadden te danken, door de extra informatie die ze ons had gegeven.
Mijn vader zag het vliegtuig al van ver aankomen. Elke dag had hij staan kijken naar de lucht, maar hij had ons niet gezien.
Toen hij de zwarte zeilen zag, werd hij overmand door verdriet. Hij dacht dat ik dood was. hij rende het Witte Huis en pakte een pistool. Hij mompelde nog: 'Een zwarte vaandel.' Toen haalde hij de trekker over en was op slag dood.